Na ogromnych obszarach między Morzem Czerwonym a Atlantykiem zapanowała teraz głęboka cisza. Z Afryki dochodzi tykanie bomby głodu. Oby ta bomba nie zagroziła reszcie świata.

W ciągu niespełna trzech miesięcy przemierzyłem pas głodu i śmierci - od Etiopii przez Czad, Niger, Górną Woltę, Mali do Senegalu i Mauretanii. To była podróż w kolorowe, egzotyczne, mało znane strony, z których można by w normalnych warunkach przywieźć sensacyjny materiał do przygodowej książki o Czarnej Afryce. Szukałem tam teraz czego innego: prawdy o okolicznościach kataklizmu i wszystkich jego gospodarczych, społecznych i politycznych konsekwencjach - nie wyłączając przewrotów politycznych.

Ile ludzi zmarło z głodu i chorób w Etiopii i krajach Sahelu?

Oceny są bardzo różne: może pięć milionów, a może znacznie więcej. Mniejsza o liczby, niekiedy chyba przesadzone. Dramat zresztą wyraża się nie tylko samą liczbą ofiar. W tym rejonie świata zostały zachwiane podstawy życia. Obnażyły się w pełni anachronizmy, feudalne i kolonialne struktury, piramidy gospodarczych i społecznych nonsensów.

Sekretarz generalny ONZ, Kurt Waldheim, powiedział w czasie pobytu w Górnej Wolcie: "W ciągu pięćdziesięciu lat, być może pod koniec tego wieku, postępy pustyni będą tak znaczne, że zagrozi to całkowitym wykreśleniem z mapy świata trzech lub czterech krajów".

[Iskry, 1977]