To niewiarygodne, jak wiele dziesięcioletnie dziecko mogłoby nauczyć każdego z nas... "Oskar i pani Róża" to piękna opowieść kilkuletniego chłopca o życiu. Prostota wypowiedzi Oskara często zaskakuje, śmieszy, bawi, ale i skłania do refleksji... Każdy dzień to dla niego 10 lat życia. Niebywałe, jak w zaledwie niecałe dwa tygodnie można przeżyć całe życie. W obliczu nadchodzącego kresu, chłopiec wykorzystuje każdą chwilę, dorasta, "żeni się", ma kłopoty z dziewczynami, starzeje się, umiera - jak każdy z nas, tyle że bardzo wcześnie. Jednak nie długość, a jakość życia się liczy i jemu wystarczyło te jedenaście dni, bo przeżył tyle, że niejeden człowiek mógłby mu zazdrościć. Poznaje smak życia, bycia dorosłym, mimo że ma 10 lat. Nie boi się mówić o śmierci, nie rozumie, dlaczego, kiedy o nią pyta, wszyscy nagle milkną, "Jakby człowiek przychodził do szpitala tylko po to, żeby wyzdrowieć. A przecież przychodzi się tutaj także po to, żeby umrzeć"*. Nie wini nikogo za to, co go spotyka. Doktorowi nawet mówi, że "to nie jego wina, że musi oznajmiać ludziom złe nowiny (...) i to, że nie ma ratunku. (...) Niech pan trochę wyhamuje (...), przestanie się tak przejmować, nabierze trochę pokory (...)"*.

Jego listy do Boga są bardzo szczere, nie bawi się w wyszukane słowa, mówi prostym językiem, Boga traktuje jak kumpla. Oczywiście nie od razu, bo początkowo traktuje Go trochę jak Świętego Mikołaja, w którego się nie wierzy. Jednak skoro ciocia Róża w niego wierzy, to On musi istnieć naprawdę. Niedługo przed śmiercią dostrzega Go o poranku. Kiedy wszyscy śpią, On już pracuje, stwarza świt, Oskar wypowiada słowa, które mnie osobiście głęboko zapadły w pamięć: "Zrozumiałem, że jesteś obok. Że zdradzasz mi swój sekret: codziennie patrz na świat, jakbyś oglądał go po raz pierwszy"*.

Być może powinniśmy posłuchać chłopca i nauczyć się dostrzegać rzeczy, których na co dzień nie zauważamy...


---
* Éric-Emmanuel Schmitt, "Opowieści o Niewidzialnym - Oskar i Pani Róża", przekład: Barbara Grzegorzewska, wyd. Znak, Kraków 2005.