...i - nomen omen - również czerwona.

Był moment, że zachęcony recenzjami marsjańskiego cyklu S. Robinsona kupiłem całą trylogię. Kupiłem, bo uwielbiam książki popularnonaukowe. I science fiction. I książki grube, gdzie historii nie ogranicza zbyt mała ilość papieru przeznaczonego na jej druk. Autor więc bez strachu o konieczność cięć w tekście snuje opowieść, kreuje świat i zaludnia go bohaterami.

I pomimo tego, że lubię takie książki, a do tego rzeczą niemożliwą jest mieć taką wiedzę jak Robinson i zanudzić czytelnika, to... temu autorowi się to udało. Pod koniec pierwszego tomu ziewałem i byłem zirytowany. Zirytowany tymi bezsensownymi uczuciowymi gierkami pomiędzy załogą, praktycznie nikogo nie polubiłem i uważałem tych bohaterów za takich samych nudziarzy jak S. Robinson, a ich problemy za śmieszne. Czy ktoś żył, czy umarł, czy też spotkało go coś złego lub dobrego - było mi to obojętne. To bardzo niedobrze.

Może to kwestia nastawienia? Może spodziewałem się tu książki podróżniczej, a te uwielbiam, tyle że przeniesionej w kosmos i podpartej solidnie naukową wiedzą? Prawie to dostałem, ale tempo narracji uśpiło mnie i wkurzyło długo przed końcem. Po tej książce "zmęczyłem" jeszcze tom II i sprzedałem całą trylogię, bo nie mogłem znieść tego na półce. Dla mnie Czerwona Planeta nigdy niebieską się nie stała. Nie żałuję. Do dziś jak pomyślę o tej książce, to uważam jej lekturę za kawał straconego czasu i czuję - tak jak wtedy - irytację :). Niestety, tym razem ktoś - może jego wydawca? - powinien powiedzieć autorowi: "stary, wytnij tu połowę treści, bo podczas lektury serce o mało mi się nie zatrzymało, tak spowalniasz". Ale nikt nie powiedział.

Moim zdaniem, towar przereklamowany, ale myślę, że bez wątpienia znajdą się ludzie, którzy polubią żółwi styl S. Robinsona. Wtedy to może być naprawdę świetna lektura. Ja wymiękłem.

Nie polecam.