"Tapatiki" były książką, którą przeczytałam już nie jako dziecko, i to wskutek czyichś długich namów. Byłam trochę "za stara" na tego typu utwory, ale mile się zaskoczyłam: "Tapatiki" nie są typową opowiastką fantasy, jest w nich miejsce też na psychologię (np. wątki pięknych przyjaźni między bohaterami) i na dydaktyzm (jest to przecież książka dla dzieci). Czytając powieść, przenosimy się w bajkową rzeczywistość dziwacznych, wymyślonych stworzeń, a to wspaniale rozwija wyobraźnię. Byłoby dobrze, gdyby odkurzono "Tapatiki", gdyby to one były "obowiązkową lekturą" maluchów - bo są wartościową książką i być może potrafiłyby wciągać w nałóg czytania tych najmłodszych (zamiast w nałóg, np., oglądania durnowatych bajek).

Bardzo polecam każdemu na, powiedzmy, prezent dla sześcioletniego siostrzeńca. Trudno się w tę powieść nie wciągnąć.