Ktoś był dla nas całym światem, jego znaczącą częścią, ale niepostrzeżenie, trudno nam określić kiedy, w jakim momencie, odszedł. Zupełnie cicho, na palcach nadeszła zmiana - koniec przyjaźni, miłości, wspólnego siedzenia przy stole, rozmów, śmiechu... Ten ktoś dorósł, wyjechał, umarł. Ów koniec jest tym, co łączy wszystkie opowiadania zawarte w zbiorze "Najgorętsze lato". Autorka potrafi określić, ubrać w słowa efemeryczne uczucia, jakie towarzyszą chwili, oddać jej atmosferę. Zatrzymuje barwy, zapachy, smaki, dźwięki, tembr czyjegoś głosu, sposób, w jaki poprawia włosy, spojrzenie. To, co nieokreślone, tu zyskuje swoją nazwę, zatrzymuje się, utrwala w kadrze pamięci. Nie są to opowiadania obliczone na zaskoczenie czytelnika, błyskotliwy efekt, wręcz przeciwnie - nastrojowe, nieco melancholijne, stają się źródłem refleksji; za sprawą obrazów przywoływanych przez autorkę sami zaczynamy szperać w zakamarkach pamięci - wracają do nas ci, z którymi dzieliliśmy kiedyś swój czas. Czy nadal są częścią naszego życia?

O bohaterach opowiadań dowiadujemy się niewiele - poznajemy ich poprzez skrawki wspomnień, w krótkim rozdziale życia, bardziej odczuwamy ich istotę, niż odczytujemy.

Mamy przed sobą delikatne, koronkowe serwetki splecione z cieniutkich nitek uczuć, barw, dźwięków, nieuchwytnej nostalgii.

"Carola myśli o tym, że z lamp znikną sople, z okien lodowe kwiaty, a śnieg na skraju dróg zmieni się w wodę. Wyobraża sobie, jaki będzie hałas, kiedy śnieg zacznie odrywać się, spadać ze wszystkich dachów przy tej drodze (...). I myśli o tym, że topniejący śnieg zmyje i zabierze ze sobą troje dzieci i kobietę, wymalowane kolorowymi pisakami na ścianie domu"*.


---
* Zsuzsa Bánk, "Najgorętsze lato", tłum. Elżbieta Kalinowska, Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2006, str. 45.