Świat widziany oczami małej dziewczynki, nazywanej Smykiem, jej brata Jema i ich przyjaciela Dilla. Te dziecięce oczy obdzierają świat z obłudnej otoczki, ukazując jego niesprawiedliwość, brutalność i jako jedyne ronią jeszcze nad tą okrutną rzeczywistością łzy. Dla nas to nic niezwykłego, zdążyliśmy się do tego przyzwyczaić, jednakże dla tych dzieci jest to zachwianie się wszystkiego, w co wierzyły. Być może ich świat uległby całkowitej degradacji, gdyby nie Atticus, ojciec Smyka i Jema. Człowiek niezwykłego pokroju o wielkim sercu oraz życiowej mądrości. Jest dla nich wzorem, ale nie tylko dla nich, przyznam, że rzadko spotykam ludzi z tak silnymi i pięknymi zasadami. Nie uległy one skrzywieniu nawet w obliczu dramatycznych wydarzeń związanych z obroną Murzyna oskarżonego o dokonanie gwałtu na białej dziewczynie.

Ogólnie powieść jest niezwykle lekka do czytania, ciepła, pełna wrażliwości, miłości, czułości, oddania. Zaczyna się bardzo niepozornie od zabaw grupy przyjaciół, później dostrzegamy jednak prawdy i mądrości wyłożone nam w tak porażająco prosty sposób.

Dla zachęty dodam jeszcze, że książce tej przyznano w 1961 roku Nagrodę Pulitzera.