Kiedyś głośna, dziś już troszkę zapomniana, bestsellerowa powieść Alice Sebold wpadła w moje ręce podczas wędrówek bibliotecznych. Dobrze się stało, że całe to zamieszanie wokół książki ucichło i na spokojnie, bez presji, że oto zachwyciła i powaliła swą głębią na kolana tysiące ludzi, mogłem ją przeczytać. Dobrze, bo muszę troszkę objechać hita, a wśród ochów i achów to jednak tak trochę dziwnie. Nie to, żebym się przejmował czyjąś opinią, ale wbijanie noża w plecy zachwyconym... sami wiecie ;).

Pomysł znany. Brutalnie zamordowana nastoletnia dziewczynka, Susie Salmon, trafia do Pomiędzy, skąd może obserwować najbliższych. Cała książka to zapis wpływu tragedii na rodzinę, przyjaciół, a nawet dalszych znajomych dziewczynki. Krok po kroku obserwujemy, jak na każdej postaci odciska się piętno jej śmierci i jak poszczególne osoby sobie z nią radzą. Temat ważny i dobrze opisany. Niestety, tylko dobrze.

Łyżki dziegciu, które w tej historii znajduje czytelnik, to: mało wiarygodna początkowa reakcja duszyczki na zaistniałe fakty, zupełnie niepotrzebny i psujący cały utwór epizod z powrotem Susie (uwierz w ducha!, uwierz w ducha!) oraz zbyt mało opisów nieba (a już zaczynało mi się podobać). Oprócz tego: bajkowe, poprawne politycznie, ukaranie zła i zbyt uładzony obraz rodziny po huraganie, jakim była śmierć Susie, które chrzanią całkiem zgrabną końcówkę.

Żeby jednak nie było, jest też i miód. Lektura napisana "zgrabnie", wzbudza dużo skrajnych emocji, oczka się parę razy pociły (przynajmniej moje). Widać też, że autorka wie, o czym pisze. Zna część tematu z autopsji, gdyż sama będąc nastolatką została zgwałcona.

Polecam. Pozwala się zastanowić, jak śmierć osoby wpływa na jej (nasz) mały wszechświat. Wstrząsające o tyle bardziej, że chodzi o śmierć dziecka i to śmierć nagłą, która nie powinna mieć zresztą miejsca.