Książka jest dwujęzycznym wydaniem hebrajskiego traktatu "Sefer Jecira", czyli "Księgi Stworzenia". "Sefer Jecira" odpowiada za stworzenie świata. Jest to dzieło niezwykłe. Niezwykłe w treści, w okolicznościach powstania, ale przede wszystkim niezwykłe przez historię recepcji. Rzadki to przypadek, by tak niewielki rozmiarami tekst potrafił tak silnie oddziałać na późniejszy światopogląd i wyobraźnię. Podobieństwa z oddziaływaniem "Tabulae Smaragdinae" na hermetykę są uderzające. "Księga Stworzenia" po wiekach nieobecności w kulturze nagle zajaśniała pełnym blaskiem w X stuleciu i stała się tekstem podstawowym, założycielskim dla ogromnie bogatego nurtu myśli i literatury żydowskiej, zwanego kabałą, a potem, od Renesansu, dla europejskiej ezoteryki. Również dzisiaj odnajdujemy wyraźne jej wpływy na twórców wrażliwych na mistykę. Motywy zaczerpnięte pośrednio czy bezpośrednio z "Sefer Jecira" pojawiają się w utworach Jorge Luisa Borgesa, Umberto Eco ("Wahadło Foucaulta"), a w literaturze polskiej u Bruno Schulza czy – ostatnio – u Krzysztofa Lipki ("Pensjonat Barataria").

Od XIX wieku, od momentu, w którym "Księga Stworzenia" stała się przedmiotem zainteresowania historyków idei i literatury, trwa nierozstrzygnięty do tej pory spór o temat czasu i miejsca powstania dzieła. Rozbieżności w opiniach są ogromne: od I po X w. naszej ery, od Palestyny po Babilonię, od Syrii po Egipt. Uważna analiza tekstu "Księgi" pozwala, naszym zdaniem, sprecyzować dane dotyczące daty jej narodzin. Wydaje się, iż dzieło pochodzi z okresu nie późniejszego niż przełom II i III w. po Chrystusie, z obszaru diaspory egipskiej, najpewniej z Aleksandrii. Argumenty przemawiające za tą tezą odnajdzie Czytelnik w tekście zamieszczonym na końcu książki.

[Tikkun, 1995]