Trzeba od razu powiedzieć: tego pamiętnika się nie czyta, ten pamiętnik się przeżywa. Zawdzięczać to należy niewątpliwie zdolnościom pisarskim autorki, ale przede wszystkim tworzywu, z jakiego utkana jest ta książka, a które po prostu było jej życiem.

Aresztowana w latach okupacji na kompletach tajnego nauczania, maturę zdaje podczas więziennego spaceru na Pawiaku, przewieziona na Majdanek, przerzucana z komanda do komanda, poznaje prawie cały zbrodniczy system unicestwiania ludzi, wypracowany przez hitlerowców. Tu, w ponurej scenerii krematoriów, autorka i jej rówieśniczki spędzają swoje lata dziewczęce. Ich życie jednak nie jest tylko trwaniem. Jest walką, i to walką zwycięską. Mimo prób upodlenia nie zatracają człowieczeństwa, co więcej - z pomocą starszych i dojrzalszych od nich współwięźniarek organizują na Majdanku samopomoc i życie kulturalne, pomagają tym, którzy - znajdując się u kresu sił fizycznych i psychicznych - bliscy są załamania.

Pamiętnik Danuty Brzosko-Mędryk, nagrodzony na konkursie zorganizowanym przez Muzeum na Majdanku, jest książką optymistyczną: umacnia wiarę w człowieka, w zwycięstwo tego, co jest w nim najlepsze i najszlachetniejsze.


[Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1968]