Zamykając siódmy, ostatni już tom "Harry'ego Pottera", trudno odnieść się jedynie do tego jednego tomu. "Harry Potter i Insygnia Śmierci" to pewna całość, kompozycja, w której zamykają się losy młodego czarodzieja oraz jego przyjaciół.

Przed autorką stanęło ważne, o ile nie najważniejsze zadanie: zamknąć niedopowiedziane wątki, rozprawić się z samym Voldemortem oraz zakończyć serię, zadowalając przy tym rzesze wymagających już czytelników.

Wielu z nas dorastało z Potterem. Na przestrzeni tych kilku lat zmieniał się stosunek do życia, przemijania, śmierci. Słowa: przyjaźń, wierność, honor, dobro, zło, lojalność, tajemnica nabierały wielu nowych znaczeń. Trudno więc czytelnikowi obiektywnie ocenić najtrudniejszy tom.

Trudno jest i mnie. Ja również poznałam Harry'ego będącego młodym, naiwnym chłopaczkiem i z taką samą lekkością i zaciekawieniem oddawałam się lekturze pierwszych części. W międzyczasie Harry dorastał, poważniał, zmieniał się i rósł w siłę, również w siłę rósł sam zły Czarny Pan, zmieniałam się więc też i ja.

Czy w tej sytuacji możemy więc oceniać i odnosić się tylko do ostatniego tomu?

Mimo wszystko chciałam z takim samym zachwytem i beztroską czytać ostatnie tomy, z jakimi pochłaniałam przygody młodych przyjaciół buszujących w Hogwarcie. Nie da się. Z tego samego powodu nie da się porównywać ostatniego, wciąż podkreślam - najtrudniejszego tomu do pozostałych.

W ostatnim tomie ostatni pojedynek tak bardzo bliskich, związanych ze sobą i nienawidzących się dusz. Nie brak ostrego języka - tak! przekleństw, podkreślających tym samym, że nie jest to już książka dla dzieci - chyba że owe też zdążyły nieco podrosnąć... Nie zabraknie wartkiej akcji, wzruszeń, wyjaśniania tajemnic, nie zabraknie i śmierci...

Pojawi się happy end, na który podświadomie każdy liczył.

"Harry Potter" to już klasyka, a jego disneyowskie zakończenie, moim zdaniem, jest klamrowe.
Powieść zaczyna się i kończy jako książka dla dzieci. Dla tych samych, które sięgnęły po pierwszy tom przygód czarodzieja...