Poezja braku – tak, trochę na wyrost, można nazwać tomik Janusza Bernera. Puste miejsca za stołem, sny o pomocy innych, kiedy uchwycić można tylko własną dłoń, wyjście z labiryntu, który jest ciągle w ruchu, życie, które jest "nieustannym traceniem". Czy tylko smutek? Nie, jest w tych wierszach i odrobina pozytywnych emocji: pamięć o kochających rodzicach, kiedy gładzi się policzek własnego dziecka czy wyznanie "lubię cię życie" w wierszu dedykowanym żonie.

[Oficyna Wydawnicza "Stopka", 1989]