Choromański jest bystrym obserwatorem rzeczywistości. Widzi nie tylko całe życie balansujące między niebem a ziemią, ale i piękne odpryski istnienia, świata stworzonego. Potrafi pięknie napisać o komarach jako "niestrudzonych wojownikach", o "chmurach wiatrem dartych z nieba" - w domyśle: jak pierze, o paziu królowej, który przysiadł na wzorzystej, kolorowej sukience i dotknął, niestety, szmacianego serca kwiatu.

ze wstępu

[Oficyna Wydawnicza "Stopka", 2003]