Mnie ta książka znudziła i wymęczyła. Oczywiście doceniam ogromny talent pisarski Stasiuka. Nikt chyba nie potrafi opisywać codzienności tak jak on. W "Dukli" nie ma ani jednej kiczowatej metafory, ani jednej banalnej, wytartej mądrości. To piękny i oryginalny język. Mnie momentami oczarowujący. To arcydzieło, jeśli oceniać tylko warstwę językową. Jednak dla mnie ten piękny język książki może być genialnym dodatkiem, uzupełnieniem. Bo jeśli przez ponad 100 stron "Dukli" czytamy, prześlicznym językiem napisane, historie o niczym, o przechadzce po mieście i okolicy, obserwacje błahostek, nic nie znaczących szczególików, ważnych tylko dla autora miejsc (bo przy wspominaniu zdarzeń bawią się najlepiej ich uczestnicy), nie znajdując tam nic uniwersalnego, to ja nie umiem zachwycić się tą pozycją w pełni. To taka barokowa wydmuszka: ozdobnymi i kolorowymi zdaniami namalowana, ale treści w niej żadnej. Kto pamięta coś z tej książki po jej przeczytaniu? Ja, oprócz szczątkowych informacji o jeziorze, mrozie czy jedzonych po czeskiej stronie knedlikach, nie pamiętam nic. Bo trudno pamiętać opisy przyrody, codziennych czynności, mieszkańców. One są genialne w chwili czytania, ale nie posłużą nam do streszczenia tego utworu.

Bez fabuły, bez historii. Tło i nic więcej. Piękna scenografia, wyczekująca przedstawienia. Aktorzy jednak nie nadeszli. Więc ja - jako widz - nie mogę być usatysfakcjonowany jedynie doznaniami estetycznymi. Nie umiem. Może i Stasiuk chciał za pomocą takiej konstrukcji i zamysłu książki zaprezentować swój pogląd na życie: nie liczą się sensacyjne biografie, ważne jest, by siedzieć na wzgórzu, trzymać trawkę w zębach i patrzeć na życie, świat, przyrodę. Nie żyć. Jedynie trwać. Kontynuację tych myśli znajdujemy w "Jadąc do Babadag". I kolejny raz uwierzyłem, że przekonam się do tego Stasiukowego świata. Jednak znowu nie. I chyba już nie będę dalej próbował. Nie moja bajka.