Mieczysław Jastrun (1903-1983) prowadził dziennik przez wiele lat. Zaledwie jego część – zapiski z lat 1955-1960 – opublikował „Puls” w 1990 roku. Niniejsza edycja podejmuje całościowe opracowanie tekstu z rękopisów, niezbędny komentarz, przypisy i indeksy.
Dzienniki są rodzajem raptularza, w którym autor utrwala wydarzenia i fakty, by tworzyć oparcie dla własnej pamięci. Dotyczą one najczęściej życia rodzinnego, towarzyskiego, spraw wydawniczych, zdrowia, problematyki samej twórczości, spraw politycznych, funkcjonowania środowiska pisarskiego. Zapiski – nieraz bardzo lakoniczne – odwołują się do konkretnych wydarzeń, spotkań i przeżyć. Powstawał w ten sposób portret prywatny i intymny człowieka wrażliwego, depresyjnego z natury i skoncentrowanego na sobie. Szczególnie przejmujące są powracające wątki podsumowania życia, osiągnięć twórczych, powtarzające się poczucie straconego życia, zmarnowanego czasu, niespełnienia i niedocenienia – zdumiewające wobec imponującego dorobku poety, prozaika, eseisty i tłumacza. Wydanie Dzienników Mieczysława Jastruna dostarczy nieznanych materiałów biografom, badaczom jego twórczości bezcennego autokomentarza, a zwykłym czytelnikom poezji odsłoni kreślony nieraz pospiesznie autoportret poety.

[Wydawnictwo Literackie]