W niewielkim nadmorskim miasteczku Perdido Beach zdarza się coś niewytłumaczalnego. Oto pewnego dnia znikają niespodziewanie wszyscy jego mieszkańcy powyżej piętnastego roku życia. W miasteczku zostają tylko dzieci, same, zdezorientowane, zagubione. Następuje totalny chaos. Nie działają telefony, telewizja ani Internet. Tworzą się grupy słabszych i silniejszych, przywódców i podwładnych, przestępców i ofiar. Dodatkowo u niektórych dzieci ujawniają się dziwne moce, dzięki którym mogą się teleportować, leczyć dotykiem, a nawet zabijać. Fragment, gdzie Lana toczy walkę na śmierć i życie z kojotami w kopalnianych tunelach był bezbłędny, naprawdę się bałam czytając to.

Trudno nie zauważyć, że autor użył taniego chwytu marketingowego, jakim jest wizja świata bez dorosłych, czyli odwieczne marzenie nastolatków - zero dorosłych, zero problemów. Jednak ta książka jest czymś więcej, bo świat anarchii okazuje się wcale nie tak zabawny, jak się początkowo zdawało, w nim liczy się tylko przetrwanie. A przeżyją najsilniejsi.

Dużo tu dialogów, akcja jest ciągle podkręcana, stopniowo robi się coraz krwawiej i bardziej strasznie, ani na moment nie zaznajemy odpoczynku od tej jazdy bez trzymanki, w jaką wciąga nas autor. Wiadomo, są tu rzeczy mało realne (pomijając elementy fantasy), np. kaskaderskie popisy na pędzących motorówkach, z których to popisów bohaterowie wychodzą żywi, ale dla mnie była to czysta rozrywka, bo wiadomo, nie jestem już nastolatką, która w jakiś szczególny sposób będzie utożsamiać się z tą książką. No i zakończenie, do którego muszę się przyczepić, zdecydowanie nazbyt widowiskowe, trochę mnie ta wojna pomiędzy gangiem Caine’a a zwolennikami Sama, mówiąc szczerze, wymęczyła.

Ogólnie przyjęłam tę książkę pozytywnie.