Rewelacja. Cóż mogę jeszcze dodać? Podobało mi się w tej książce wszystko. Pięknie narysowane sylwetki - ludzie z krwi i kości, z wadami i zaletami. Owszem, są czarne i białe charaktery, ale jak ci źli mają zalety, tak ci dobrzy mają wady, czyli jak w życiu.

Postać Artura została odbrązowiona już w książce "Mgły Avalonu", którą czytałam w maju i która również bardzo mi się podobała, ale tutaj autor bardzo zgrabnie podaje sensowne wyjaśnienie faktu, że w późniejszych wersjach legendy król Artur jest postrzegany jako mądry i surowy władca.

A pierwszy tom tego nie zapowiadał. W "Zimowym monarsze" Artur jawił się jako taki sam jak w "Mgłach Avalonu" mięczak i naiwniak. W "Nieprzyjacielu Boga" przez większość książki zastanawiałam się, jakim cudem ktoś tak nieokreślony i bezbarwny obrósł w tyle mitów? Końcowe wydarzenia rozwiały moje wątpliwości. W tym tkwi artyzm tej powieści - autor dawkuje rewelacje, prowadząc czytelnika przez historyczne krainy Brytanii, i robi to po mistrzowsku.

Postać Lancelota natomiast została przedstawiona zupełnie inaczej niż w "Mgłach...". Tak, wiem, wciąż odnoszę Cornwella do Zimmer Bradley, ale tamtą książkę czytałam jako pierwszą i stąd te porównania. Poza tym filmy przedstawiające różne wersje tej legendy też nie ułatwiły autorowi zadania. Wyzwanie było ogromne. A efekt? Trylogia arturiańska Cornwella wygrywa w przedbiegach i z rękami w kieszeniach wychodzi na prowadzenie. Koronnym argumentem podtrzymującym tę tezę jest przemowa Nimue w obronie Ginewry*. Bo Ginewra u Cornwella też jest postacią kontrowersyjną i wcale nie zaskarbia sobie sympatii czytelnika. A mimo to zaczynamy rozumieć motywy nią kierujące.

Wszystko to składa się na opowieść pełną emocji, stawianych pytań, gdzie ogólnie znane fakty historyczne są zgrabnie wplecione w legendę.

Polecam miłośnikom powieści historycznych, ale myślę, że zadowoleni będą też i ci, którzy lubią po prostu opowieści o ludzkich losach.



---
* Patrz: Bernard Cornwell, "Nieprzyjaciel Boga", wyd. Instytut Wydawniczy Erica, 2010, s. 525