Książka ta wpadła mi w ręce w dość trudnym momencie mojego życia. Kolejny raz złamane serce i rozpacz... "Zahir" pomógł mi przez to przejść. Czytając, strona po stronie, odkrywałam, jak bardzo jestem podobna do pisarza szukającego swojej żony, a tak naprawdę szukającego drogi do siebie samego. Razem z nim szukałam tej drogi, ale drogi do mnie samej. Płakałam nad niektórymi momentami, gdy uświadamiałam sobie, jak bardzo moje życie jest podobne. Prawda jest taka, że rozumiałam, czego tak naprawdę chcę. Mój Zahir nie zniknął. Trwa nadal. Mam nadzieję, że wkrótce zamieni się w osobę stojącą u mojego boku i wspierającą mnie w każdej sytuacji. W osobę, którą pokochałam, a która, mam głęboką nadzieję, także mnie pokocha... Wtedy mój Zahir zniknie, a ja odnajdę swoje miejsce na ziemi...

Książkę Paulo Coelho serdecznie polecam. Może podobała mi się dlatego, że przeczytałam ją w odpowiednim momencie? Nie wiem. Uważam, że do powieści Coelho trzeba dojrzeć... Jednak każdemu polecam książki tego wspaniałego pisarza.