Do czasu przeczytania tej książki byłem pod ogromnym wrażeniem pisarstwa Wojnowicza. Wcześniej czytałem "Życie i przygody żołnierza Czonkina" (I wyd.) oraz "Czapkę" i w czasie lektury tych, skądinąd jakże różnych, książek po prostu zaśmiewałem się do łez. Zresztą "Czapkę" poleciłem przyjacielowi i na długi czas jej treść stała się dla nas odniesieniem w wielu dyskusjach. "Czonkina" zaś uważam po prostu za książkę wybitną w swoim rodzaju. Nic dziwnego, że ostrzyłem sobie zęby na kontynuację, tym bardziej że recenzowaną książkę otrzymałem z autografem na spotkaniu autorskim. Niestety, srodze się zawiodłem, gdyż niewiele pozostało z dawnego Wojnowicza w tej książce - nie ma już tej lekkości, tego sarkazmu, tego dowcipu. Jakby autorowi zabrakło dystansu do nowych czasów. Odnosiłem wrażenie, jakby Wojnowicz po prostu się wyczerpał. Być może to wina nienajlepszego tłumaczenia - zupełnie niewyczuwającego swoistego, jednak wciąż obecnego, humoru autora. W każdym razie autor na pewno nie poradził sobie z opisaniem nowych czasów, im dalej od końca wojny, tym gorzej. Książka ni to śmieszna, ni to poważna, przeszyta jakimś tragizmem, a w sumie nieinteresująca. W każdym razie nie polecam.