To jedna z najdłużej "odleżanych" książek, jakie pamiętam, na oko kilkanaście lat, jeśli nie dwadzieścia. Czy było na co czekać? Połowicznie.

To, co mi się w niej podobało, to pokazanie, że między naszymi fizycznymi podstawami a psychicznym jestestwem rozciąga się wielka, słabo poznana przestrzeń, której warto się przyglądać. Na dobrą sprawę to ogromny teren, gdzie mechaniczny determinizm bije się z duchowością, a więc bogaty w najciekawsze pytania o pochodzenie człowieka w człowieku.

Sacks doskonale widzi ten potencjał i serwuje czytelnikom mnóstwo refleksji. Jeśli wspomina o osobie, która rozumie słowa, ale nie wyczuwa intonacji, a obok o człowieku, który ma wyczucie tonu głosu, ale nie pojmuje treści, to nie są to dziwowiska, tylko pretekst, żeby zastanowić się, jakie znaczenie mają te dwie umiejętności dla zwykłego, zdrowego człowieka. Ma też wiele szacunku do ludzi z takimi problemami - potrafi dostrzec rozwój emocjonalny nawet przy całkowicie nierozwiniętym intelekcie lub głębię przeżyć u człowieka, który prawie pozbawiony jest pamięci.

To wszystko ładnie, pięknie, ale nie byłem całkiem zadowolony. Autor ma bowiem zwyczaj opowiadać chwilami zbyt kwieciście, jak na mój gust. Nie odbierało to urody przedmiotowi jego rozważań, ale niepotrzebnie blokowało przepływ moich myśli. Nie było to już wtedy tak ciekawe.

Ciekawości wystarczyło mi do końca książki i pewnie inne publikacje popularnonaukowe o tej tematyce chętnie poczytam. Mimo wielu lat od napisania nadal są to fascynujące i tajemnicze sprawy. Jeśli jednak będę mógł, będę starał się tylko omijać twórczość Sacksa.