„Serwantka” Moniki Sawickiej jest książką, o której można napisać bardzo wiele, ale w tym bardzo mało dobrego. Fabuła jest nie tylko banalna, ale żywcem przeniesiona z innej polskiej powieści. Tytułu nie podam. Wystarczy autorka: Katarzyna Grochola. Jest tutaj porzucona przez męża kobieta, która znajduje pracę w gazecie, gdzie ma odpisywać na listy czytelników. Jest podrzucone dziecko, 12-latka, która życiową wiedzą i umiejętnościami przewyższa swoją ciotkę. Są dwie przyjaciółki głównej bohaterki, tak do siebie podobne, że spokojnie można by z nich zrobić jedną postać. Przypuszczam, że są dwie tylko dlatego, żeby autorka w pewnym momencie mogła napisać, że dzięki temu, iż udawały one parę lesbijek, wpuszczono je do klubu dla osób o odmiennej od powszechnej orientacji seksualnej. Ponadto występuje tutaj niewierny mąż, któremu mimo zdrady udaje się jeszcze raz uwieść żonę i doprowadzić do tego, iż po 9 miesiącach pojawia się mała dziewczynka. Jest jeszcze lekarz-gej, naćpany malarz oraz szefowa-lesbijka (była zakonnica), z którymi to osobami główna bohaterka wchodzi w intymne relacje.

Napisanie czegoś tak bzdurnego nie mogło zająć dużo czasu, ponieważ nie wymagało od autorki kompletnie żadnej wiedzy, chociażby odnośnie do topografii jakiegokolwiek miasta, gdyż gros akcji dzieje się w mieszkaniu głównej bohaterki, które nie jest umiejscowione w żadnym konkretnym mieście. No cóż, powieść realistyczna to to nie jest. Fabuła, mimo że banalna, jest tak nieprawdopodobna, iż trzeba stwierdzić, że to wszystko mogłoby się wydarzyć jedynie w przypadku, gdyby wszystkie postacie miały „zielone papiery”.

Najbardziej jednak zastanawiające jest to, jak taka książka mogła zostać wydana i być promowana w mediach oraz ilu redaktorów stacji radiowych trzeba było wprowadzić w hipnozę, aby zgodzili się czytać ją na antenie.