Autor, zafascynowany urodą dzikiego zakątka, jakim była niegdyś zagubiona wśród starych sosnowych lasów mazurska wioska "Piaski", opowiada o ludziach, miejscowych i przybyszach, drobnych sprawach życia codziennego, lecz przede wszystkim o przyrodzie - o lesie, jeziorze, ptakach, kwiatach. Pod jego piórem ożywa "złoty wiek" tej miejscowości, nie odkrytej jeszcze przez letników i wczasowiczów, z jej bujną, na poły dziką naturą.

Kiedy przyjedzie tu po latach, zastanie miejsca już nie te same, przyrodę nie tę samą, a największe zmiany odkryje w sobie. Tak rodzi się refleksja o przemijaniu, właściwy tej prozie nastrój tęsknoty i zadumy.

[Książka i Wiedza, 1975]