Smutna, pesymistyczna powieść o osamotnionym, zniedołężniałym i okaleczonym w wypadku u schyłku swojego życia człowieku. Mężczyźnie, który tak jak każdy człowiek gorączkowo domaga się wciąż od życia miłości, zrozumienia, akceptacji mimo upływających lat, utraty urody i tego, co życie z czasem zabiera. Chce być jeszcze potrzebny innym ludziom, bo to jest dowodem na to, że jeszcze żyje, ma po co żyć...

Opowieść przygnębiająca, ale sprawiająca wrażenie prawdziwej... bo czyż nasze życie nie jest pasmem chwil smutnych, przetkanych jedynie tymi radosnymi?

Nie polecam pesymistom w szare, jesienno-zimowe wieczory, ponieważ mogą w niej znaleźć potwierdzenie swojej tezy na temat beznadziejności ludzkiego żywota.