W czasach, gdy wydawnictwa licytują się, kto wylansuje młodszego autora, warto przypomnieć wydaną w 1985 r. książkę "Byłem Kaczorem". Jej autor miał wtedy 17 lat. Tytułowe "Kaczory" to grupa uczniów drugiej klasy liceum, biorących udział w rejsie dookoła Afryki, w ramach zorganizowanej przez Krzysztofa Baranowskiego "Szkoły pod żaglami". Jak bardzo mylili się przeciwnicy "Szkoły pod żaglami" nazywając ten rejs "ekskluzywną wycieczką pięknoduchów"! Młodzi ludzie, przyzwyczajeni do podawanych przez mamusię domowych obiadków i do własnego pokoju (w najgorszym przypadku dzielonego z rodzeństwem), lądują w kilkuosobowych ciasnych kajutach. W domu kręcili nosem, gdy musieli wynieść wiaderko śmieci - tu trzeba posprzątać kuchnię po przyrządzeniu obiadu dla pięćdziesięciu osób. Trzeba wstać na wachtę o 4 rano. A oprócz tego wszystkiego - normalne lekcje, odpytywania, klasówki.

Pamiętnik Sergiusza zaskakuje dojrzałością. Chwilami odnosiłam wrażenie, jakby autor był nie uczestnikiem rejsu, lecz tylko obserwatorem. Do nieuniknionych w zamkniętym środowisku konfliktów podchodzi z wyraźnym dystansem. Taki sam dystans zachowuje w stosunku do siebie; opisuje własne słabości, nie wstydząc się ich. Chyba niewiele osób zdobyłoby się na odmalowanie - w dodatku z niezwykłym poczuciem humoru - swojej walki z chorobą morską. Sergiusz od początku był oceniany przez kadrę jako jeden z najlepszych i najbardziej zdyscyplinowanych żeglarzy. Stawianie czoła żywiołom i ciężka praca z pewnością utemperowały jednak i te bardziej "rogate duszyczki". I gdy tak patrzę na snujących się między blokami nastolatków, czasem myślę: a gdyby ich tak wysłać na morze...?