"Rękopisy Platona" są jedną z kilku moich ulubionych minipowieści o świecie z przyszłości. Tym razem katastrofą, jaką musiała przejść ludzkość, jest... zgaśnięcie ich planety. Wszystko pociemniało i ucichło, wszystko stanęło. Kollapsostrofa. Ci, którzy przeżyli, podjęli próbę przywrócenia światła. Po bardzo, bardzo długim czasie udało im się to, ale w inny sposób, niż mogliby się tego spodziewać ich przodkowie. W mieście, które jest całym ich światem, podejmują próby ustalenia, jak żyli ludzie przed katastrofą.

Swoje odkrycia i przemyślenia przedstawia orator Platon. Najwięcej uwagi poświęca Epoce Krzywowzoru, obejmującej czas od nowożytności do katastrofy, czyli między innymi naszą współczesność. Z jego opowieści wyłania się dziwny dla czytelnika świat...

Jeśli ktokolwiek zastanawiał się, jak za dwa tysiące lat ludzie będą oceniali nasze wynalazki i kulturę, jedną z odpowiedzi może znaleźć w tej książce - odpowiedź trochę ironiczną, trochę zabawną. Dość powiedzieć, że o XIX wieku Platon opowiadał na podstawie niesamowitych historii wymyślonych przez Poego, dzieło Darwina przypisuje Dickensowi i odczytuje jako genialną satyrę na ludzi epoki Krzywowzoru, a w stworzonym przez oratora słowniczku terminów dwudziestowiecznych ideologia jest to proces wytwarzania idei. Odbywał się on zazwyczaj w milczeniu i samotności, ponieważ produkcja idei wymagała wielkiej staranności. Niektórzy rzemieślnicy byli wybierani do tego zawodu w młodym wieku i szkoleni w «szpitalach psychiatrycznych» lub «domach wariatów». Zwano ich idealistami i oczekiwano, że wytworzą określoną liczbę idei do wystawienia lub odegrania w udramatyzowanej postaci na forum publicznym.

Platon cieszy się dużą popularnością do czasu, gdy uda mu się znaleźć szczelinę w czasie. Wchodzi do olbrzymiej pieczary, zamieszkiwanej nadal przez ludzi z czasów Krzywowzoru. A kiedy opowiada o swoich doświadczeniach, sprzecznych z tym, o czym dotąd opowiadał, zostaje oskarżony o demoralizowanie młodzieży kłamstwami...

W ciekawy sposób autor scharakteryzował ludzi współczesnych Platonowi - poprzez przedstawienie, w jaki sposób postrzegają nas. Czytelnik może z tego wyciągnąć własne wnioski, a jednocześnie nie natrafia nigdzie na zbędny opis "w naszej epoce ludzie wyglądają tak a tak i myślą w taki, a nie inny sposób". Dzięki temu ma się wrażenie, że świat z przyszłości jest równie rzeczywisty jak nasz.

Opowieść jest krótka i zwięzła, a przecież zawiera w sobie zarówno krytykę, jak i podziw dla ludzkości, interesujące przedstawienie filozofii Platona oraz Sokratesa, rozważania o naturze czasu i o równoległych rzeczywistościach... Być może wpływa na to forma - książka zbudowana jest z monologów Platona i jego rozmów z własną duszą, dialogów okolicznej ludności, a także wspomnianego już słowniczka. Zdecydowanie nie jest przegadana, każde słowo znajduje się na swoim miejscu.

"Rękopisy" mają jedną wielką zaletę: można je odczytać na różnych poziomach, w zależności od stopnia zrozumienia aluzji autora. Nie powinny być zatem dla kogoś "za mądre" - ostatecznie, nawet jeśli nie wie się nic o starożytnych filozofach, na pewno dość dobrze pamięta się wiek XX, tak przez Platona lubiany.