Nikt, kto przeczytał tę książkę, nie mógł przejść obok niej obojętnie. Niesamowite. Niektóre książki faktycznie mają w sobie coś magicznego. „Kraina Chichów” Jonathana Carolla to pozycja zupełnie odbiegająca od standardów „nie do przewidzenia”. Książka, w której humor przeplata się z grozą, fantazja z rzeczywistością w taki sposób, że sami już nie wiemy, czy to nasz świat jest pomylony, czy książka nierealna…

Czytanie książki jest (…) jak podróż po świecie drugiego człowieka. Jeżeli książka jest dobra, czytelnik czuje się w niej jak u siebie, a jednocześnie intryguje go, co mu się tam przydarzy, co znajdzie za następnym zakrętem. A jeżeli książka jest marna, przypomina przeprawę przez Secaucus w New Jersey: cała okolica cuchnie i człowiek żałuje, że w nią w ogóle zabrnął, ale skoro już tak się stało, zamyka okna i oddycha ustami, żeby jakoś dotrwać do końca. W „Krainie Chichów” jest mnóstwo zakrętów…

Młody nauczyciel – Tomasz Abbey – po kilku niespodziewanych (a jakże!) wydarzeniach postanawia ziścić swoje odwieczne marzenie i napisać biografię Marshalla France’a – pisarza, którego książkami fascynował się od dziecka. W tym celu wyjeżdża z nowo poznaną dziewczyną do rodzinnego miasteczka France’a, aby poznać jego córkę i dowiedzieć się o jego życiu jak najwięcej…

Akcja idealnie się zazębia, więc nie sposób się oderwać. Dopiero po tej lekturze pojęłam, co znaczy określenie "niespodziewane zwroty akcji". Podczas czytania wielokrotnie przekonywałam się, że tok myślenia, który podjęłam, jest nieprawidłowy. Kiedy wydawało mi się, że już już wiem, co się zaraz stanie, po raz kolejny autor jakże mile mnie zaskakiwał. Carroll doskonale spaja świat fantastyczny z szarą rzeczywistością. Robi to tak doskonale, że zaczyna wydawać się nam, że sami do niego należymy. Może dlatego ta magia urzeka tylu czytelników w tak różnym wieku.