W książce autorka opisuje historię swojego zetknięcia się z grupą czarowników, tych samych, o których pisał Castaneda. Stopniowo zostaje wprowadzona w tajniki magii przez kobiety z owej grupy. Spotyka Isidoro Baltazara (Carlos Castaneda), z którym zawiera przyjaźń.

Florinda dowiaduje się, że ma szczególny talent do śnienia, sztuki uprawianej przez czarowników od zamierzchłych czasów, wiedzy, która dawała im możliwość prześlizgiwania z normalnego świata w świat snu i z powrotem. Podzielili oni życie na dwa obszary: dzień i noc. W dzień wiedli zwykłe życie, a w nocy stawali się śniącymi. Śnienie to utrzymywanie snów; oznacza to, że można śnić o czymś konkretnym i na zawołanie wejść w ten sen, czyli np. śniąc o sobie w roli jastrzębia można naprawdę stać się jastrzębiem, jak wyjaśnia Esperanza (sobowtór Zuleiki). Początki wiedzy czarowników można zrozumieć w kategoriach legendy. Istota wyższa, ulitowawszy się nad straszliwym położeniem człowieka, dała mu moc śnienia i nauczyła, jak wykorzystywać sny. Najlepsze w śnieniu są zaś kobiety, ponieważ są praktyczne i mają zdolność do odpuszczania sobie.

Książka ta jest znacznie łatwiejsza i "lżejsza" w czytaniu od książek Castanedy. Fabuła jest tu bardziej płynna, pasująca do konwencji powieści. Przedstawione jest tu podejście do wiedzy magicznej z perspektywy kobiecej.

Florinda Donner-Grau potwierdza istnienie postaci opisywanych przez Castanedę.