Historia sześciu żon Henryka VIII jest jednym z najchwytliwszych scenariuszy na świecie. Można się w niej doszukać całego spektrum form literackich. Jest bardziej naciągana niż jakikolwiek serial telewizyjny, równie przesycona seksem i przemocą jak prasa bulwarowa, mroczniejsza i bardziej przerażająca od legendy o Sinobrodym. Jest zarazem wyciskającą łzy „love story” i dobrym thrillerem politycznym. Ma też niezrównaną obsadę; męskiego bohatera poznajemy jako królewicza z bajki, który z czasem przepoczwarza się w rozdętą bestię o koszmarnej twarzy à la Humpty Dumpty. A główne role kobiece? I tu – przynajmniej w wersji konwencjonalnej – mamy pełny przegląd charakterów: jest tam Święta, jest Intrygantka, Popychadło, Tępa Grubaska, Seksowny Podlotek i Sawantka. Co więcej, jak w najlepszych powieściach historycznych, poznamy zachowania i mentalności innej epoki: szesnastowieczną etykietę, sztukę kochania, zawiłości wiary i praktyk religijnych, niuanse heraldyki, genealogii i hierarchii, lśniącą sztywność złotogłowiu i brudną szorstkość włosienicy. Nie braknie tam jednak i ponadczasowych, uniwersalnych wartości, jak miłość, honor, ale też zdrada i śmierć. A najdziwniejsze, że to historia jak najbardziej prawdziwa...

Nie tylko prawdziwa, ale i niezwykle ważna. Panowanie Henryka VIII jest bowiem punktem zwrotnym w historii Anglii, z jakim może się równać tylko podbój normański. Kiedy Henryk zasiadał na tronie, był Królem Pobożnym, rządzącym Anglią na łonie katolickiej Europy. Umierał zaś jako Wielki Schizmatyk, twórca Kościoła narodowego i polityki izolacjonizmu, jaka kształtowała rozwój Albionu przez następne pół milenium*.



---
* David Starkey, "Królowe. Sześć żon Henryka VIII", przeł. Janusz Szczepański, wyd. Dom Wydawniczy Rebis, Poznań 2004, str. 9-10.