Bohaterem jednego z najlepszych opowiadań Garcíi Márqueza pt. „Nie ma kto pisać do pułkownika” jest siedemdziesięsiopięcioletni mężczyzna, który po śmierci syna znalazł się wraz z żoną w skrajnej nędzy. Chory i osamotniony, do ostatniej chwili nie traci optymizmu i pogody ducha, wciąż czekając na rentę dla weteranów. Pułkownik, postać wzruszająca w swej niebywałej naiwności, pełen prostoty, obdarzony niemal dziecinną wrażliwością, który ma jednakże silne poczucie godności i umie zdobyć się na desperacką obronę swego marzycielsko pojmowanego honoru, przeżywa dramat zapomnianego i samotnego człowieka.

Mistrzowski styl Gabriela Garcíi Márqueza, uderzający lapidarnością, a zarazem niezwykłą celnością i siłą wyrazu, powoduje, że postać starego pułkownika na długo pozostanie w pamięci czytelnika.

[Wydawnictwo Literackie, 1973]