„Czarne rondo” to powieść o dramatycznych losach ludności wschodniego pogranicza podczas II wojny światowej.

Niepokojeni na przemian przez bolszewików i Niemców, zdezorientowani mieszkańcy wiosek nie ufają już nikomu. Ich gospodarstwa ogołacane są z żywności zarówno przez okupantów, jak i partyzantów. Młodzi przyłączają się do Armii Krajowej, przelewają krew w walce, potem – uznani za wrogów Ojczyzny – czują się oszukani, odtrąceni. „Polska nie worek kartofli, żeby ją przenosić z miejsca na miejsce” – oto słowa małego chłopca, który nie może pojąć konieczności opuszczenia rodzinnych stron, wcielonych po wojnie do Związku Radzieckiego.

Wedecki obala utrwalone w świadomości mity, ukazuje problemy dziejowe z punktu widzenia zwykłego człowieka. Opisy walk partyzanckich i obrazy litewskich wsi są pretekstem do rozważań o tym, co dobre, a co złe, które postępki można usprawiedliwić strachem czy głodem, a które należy nazwać po prostu podłością i okrucieństwem. Autor w sposób mistrzowski odmalował lokalny koloryt wiosek Wileńszczyzny. Ludowe wierzenia w diabły, wiedźmy i uroki współistnieją tu z religią katolicką, obok siebie żyją Polacy i Żydzi, ksiądz siada do partyjki szachów z rabinem... Wielkim atutem powieści jest także jej język, oddający całe bogactwo kresowej polszczyzny.

[W.A.B, 2006]