„Postmodernizm dla dzieci”, opublikowany w czasie gorącego sporu o postmodernizm i/lub ponowoczesność – sporu, do którego wywołania w znakomitym stopniu przyczyniły się wcześniejsze książki Lyotarda, w tym znana polskiemu czytelnikowi „Kondycja ponowoczesna” – stanowi swoistą odpowiedź autora na rozmaite krytyki, a w niektórych kwestiach przynosi rodzaj korekty oraz uściślenia wcześniej formułowanych poglądów, w tym samego pojmowania ponowoczesności w jej stosunku do nowoczesności: ta pierwsza okazuje się częścią tej drugiej, a nawet jej podstawą i warunkiem. „Postmodernizm tak rozumiany – czytamy – nie jest modernizmem u swego kresu, lecz w trakcie narodzin”. Lyotard nie byłby jednak sobą, gdyby poglądy rozwijał bez przymrużenia oka, a na zarzuty odpowiadał pryncypialnie. Stąd przewrotny tytuł tego zbioru esejów. Od naiwnych dzieci, do których są one adresowane, można oczekiwać braku filozoficznych uprzedzeń, ale inteligencja i wiedza, jakich się od nich wymaga, są, uprzedźmy, zgoła niedziecięce.

[Aletheia, 1998]