Po debiutanckim, w pewnym sensie rozliczeniowym, "Salam", po "Czasie", w którym arabska mistyka, afrykańska zmysłowość i judeochrześcijańska kontemplacja splatają się w jedno na tle jazzu J. Coltrane'a - nadeszła pora na "Drzwi".

"Drzwi" to refleksyjno-filozoficzna, dojrzała powieść koronującą dwie poprzednie. W warstwie realistycznej (przy czym realizm u Kalwasa nigdy nie jest czystym realizmem, zawsze są to jego impresje, jego interpretacja, jego wrażliwość) jest to absolutnie jedyny w swoim rodzaju opis wrażeń z dzieciństwa, spędzonego w rodzinnym domu na warszawskim Mokotowie wśród starych ludzi: babci, ciotek, wujków i chorego umysłowo kuzyna. Drugiego takiego opisu starości i choroby trudno by szukać w literaturze. Dzieciństwo to jest widziane nie tyle z perspektywy lat, co z perspektywy miejsca - odległego, przesiąkniętego aurą kultury wieków Damaszku. W tej podróży towarzyszy mu - w plecaku, w sercu i w umyśle - na nowo odczytany Witold Gombrowicz. Do nieustającej polemiki na temat Gombrowicza Piotr Ibrahim Kalwas dołącza swoją. Uwielbiając go i krytykując zarazem, prowokuje czytelnika do kolejnej dyskusji. Podobnie jak do dyskusji, w której nie obędzie się zapewne bez rzucania gromów pod adresem Autora - obrońcy wyznawców Allacha (i nie tylko), prowokuje wiele innych opinii pełnego wewnętrznych sprzeczności Autora. Ale - jak sam pisze: "To tylko książka. Zawsze możesz z niej wyjść. Właściwie nie musisz wcale do niej wchodzić".

[Rosner & Wspólnicy, 2006]