Książka bardzo mi się spodobała, mimo że czyta się ją dosyć powoli. Jednak gdy już ją skończyłam, czułam niedosyt, miałam ochotę czytać dalej, dowiedzieć się o tym, co stało się z Azalią, Bramem, z samą Trucizną. Wooding opisuje otoczenie tak dokładnie, że miałam chwilami wrażenie, jakbym to ja jechała wozem wśród nieprzyjemnych spojrzeń, jakbym to ja robiła to, co robiła Trucizna.

Ta książka ewidentnie Trucizną NIE JEST.