Książka ma formę pamiętnika, jednak bardziej jest relacją, osobistym reportażem o przebiegu wojny domowej w Afganistanie od 1996 roku. Zawiera dużo informacji politycznych, religijnych i kulturalnych dotyczących tamtejszych rejonów.

Szesnastolatka, która przybiera imię Latifa, mieszka w Kabulu. Życie kobiet prawie nie różni się tu od życia kobiet europejskich. Przebywają w towarzystwie mężczyzn, ubierają się w spodnie, spódniczki, bluzki z krótkim rękawkiem, mogą mieć makijaż. Uczą się w szkołach, a nawet na wyższych uczelniach, pracują w administracji, medycynie i w wielu innych dziedzinach. Lecz pewnego dnia państwo i miasto opanowują radykalni talibowie, zmieniając życie wszystkich Afgańczyków o 180 stopni. Szczególnie cierpią kobiety, bo to, co dotychczas miały, zostaje im z dnia na dzień odebrane. Muszą zakrywać twarz, nie mogą wychodzić z domu same, lecz tylko w towarzystwie męża, brata czy ojca. Talibowie wydają mnóstwo dekretów niemalże unicestwiających kobiety. Do tego ich działania dowodzą, że źle interpretują Koran, obracając go na swoją korzyść.

Książka pokazuje, w jakim zastraszeniu żyją kobiety. Boją się, że przy konspiracyjnych działaniach (np. uczą dzieci potajemnie historii, biologii, języka ojczystego, języka angielskiego) zostaną wydane i surowo ukarane. Książka ukazuje trudne życie kobiet w świecie, gdzie islam zaczyna przybierać skrajne, a czasami nawet absurdalne wymiary. Ale także, jak wspomniałam, jest to fragment historii pokazanej z innej strony, wydarzenia są oceniane przez żyjących w czasie wojny i biorących w niej udział. Poza tym książka zapoznaje nas z kulturą i obyczajami kraju zupełnie dla nas obcego.

Jest to ciekawa relacja, choć nie jest jakimś wielkim dziełem. Warto przeczytać, ponieważ zapoznaje nas z odległą kulturą oraz pokazuje nam brutalność wojny, której nie dostrzegamy w relacjach dziennikarskich.