Ani to książka dla młodzieży, ani dla dorosłych. Cała składa się z niby-pamiętnika Wojtka, który, jako szczególnie wykształcony nastolatek, w swoim dzienniku używa takich popularnych wśród młodzieży zwrotów, jak: "egotysta", "somnambuliczny", "aprobowałem", "niedowarzony amator", "autentyczna korekta osobowości" itp. Dużo tu pseudopsychologicznych rozważań na temat literatury, bohaterstwa dnia codziennego, różnicy między kochaniem się w kimś, a kochaniem kogoś. Poza tym tchnie propagandą lat 70-tych XX wieku (akcja toczy się w tym okresie) i umiłowaniem prostego, ale uczciwego i rzetelnego człowieka pracy. (Nie mam nic przeciwko takim ludziom, ale tu są opisani w sposób, który budzi moją niechęć). Dla młodzieży powieścidło jest za nudne, dla dorosłych za banalne.

Jedyne, co mi się podobało, to dobra obserwacja środowiska nauczycielskiego: "Nie można polonistce odmówić błyskotliwości, biolożce ciętego języka, fizykowi konsekwencji, historykowi zapędzania nas na ścieżkę samodzielnych dociekań i poszukiwań, tyle, że każdemu z osobna i wszystkim razem czegoś brakuje. Nawet wiem, na czym to "coś" polega. Na każdej lekcji - słowem, krótkim zdaniem, zniecierpliwionym gestem - dają do zrozumienia, że wypełniają swój niełatwy obowiązek, że gdyby to od nich zależało, woleliby być tysiąc kilometrów od tych stolików, tablicy, gablot, stracić z oczu nas, zasiadających w rzędach, i poświęcić się temu, co gra im w duszy: analizie kazań Macieja Sarbiewskiego, hodowli rzadkich gatunków storczyków, łowieniu rekinów młotów, szydełkowaniu według wzorów z "Burdy", muzykowaniu w zespole kameralnym, wymyśleniu nowej mieszanki pędnej, kibicowaniu drużynie "Legii" - czyli stu tysiącom pasjonujących zajęć, poza tym jednym, które im wypadło spełniać"*. Ta diagnoza sytuacji, niestety, jest aktualna do dziś, mało jest nauczycieli pasjonatów.


---
* E. Nowacka, "Słońce w kałuży", wyd. Nasza Księgarnia 1999, s. 69-70.