Dzieje powstawania tej książki są na tyle skomplikowane, że kilka słów wyjaśnienia wydało mi się niezbędne.

Pod koniec września 1939 r. Wańkowicz przedostał się do Rumunii, gdzie napisał i wydał (w Bukareszcie, w 1940 r.) m.in. broszury zatytułowane: "Te pierwsze walki (według opowiadania por. Jerzego Lewandowicza)" oraz "Z generałem Sosnkowskim. Dzieje XI Dywizji". Obie podpisane były pseudonimem - Jerzy Łużyc.

W 1944 roku Wańkowicz przebywał już od pewnego czasu w Palestynie, gdzie oba te wcześniejsze teksty zmienił, rozszerzył i (dzięki Sekcji Wydawniczej Armii Polskiej na Wschodzie) wydał pod tytułem: "Wrześniowym szlakiem".

Po kampanii we Włoszech, gdzie był do 1947 r., wyjechał do Londynu i tam opracował nową, poważnie rozszerzoną wersję swojej książki. "Wrzesień żagwiący" ukazał się w Londynie, w 1947 roku i zawierał następujące "opowieści dokumentalne": "Dywersja niemiecka w Polsce"; "Pierwsze trzy dni wojny w Gdańsku"; "Westerplatte" (złożyły się one później na książkę "Westerplatte"); "Te pierwsze walki"; "Dzieje kompanii saperskiej"; "Jędrek, Witek i ich tysiące"; "Walka o polskie niebo"; "Z generałem Sosnkowskim"; "Z generałem Andersem" oraz "Hubalczycy" (wydana później jako odrębna książka pod takim samym tytułem - "Hubalczycy").

Jakby to wszystko było za proste, w 1974 r. włożono "Westerplatte" i "Hubalczyków" między te same okładki i wydano jako osobną książkę zatytułowaną "Dwie prawdy".

A już dla całkowitej jasności dodam, że w 1983 r. wydawnictwo "V" wydało inny jeszcze fragment "Września żagwiącego", dając mu tytuł: "Ostatnie chwile grupy generała Andersa".