Muszę przyznać na wstępie, że uwielbiam książki Paulo Coleho i choć staram się być obiektywna, zawsze oceniam je bardzo pozytywnie.

Książkę "Być jak płynąca rzeka" zaczęłam czytać będąc w Empiku i nie mogłam się od niej oderwać. Kto uwielbia fiolofoficzne miniopowiadania, znajdzie tu rozkosz płynącą z czytania. Coelho zachwyca ciekawymi uwagami, głębokimi refleksjami. Przypomina mi poetę, który nad wszystkim potrafi się zadumać i docenić piękno każdej cząstki na Ziemi.

W zbiorze jest kilka opowiadań, które wywarły na mnie duże wrażenie, jednak moje spojrzenie na człowieka zmieniło "Co śmiesznego jest w człowieku". Pozwolę sobie zacytować fragment: "[Ludzie] zawsze myślą na odwrót: spieszy im się do dorosłości, a potem wzdychają za utraconym dzieciństwem. Tracą zdrowie, by zdobyć pieniądze, potem tracą pieniądze, by odzyskać zdrowie. Z troską myślą o przyszłości, zapominając o chwili obecnej, i w ten sposób nie przeżywają ani teraźniejszości, ani przyszłości. Żyją, jakby nigdy nie mieli umrzeć, a umierają, jakby nigdy nie żyli"*. To dla mnie najpiękniejsza wypowiedź o naturze człowieka, nie jest ona co prawda autorstwa Coelho, tylko jego przyjaciela Jaime Cohena, jednak jestem bardzo szczęśliwa, że umieścił ją w swojej książce.

Doceniam u Coelho umiejętność odkrywania i poznawania świata. Chętnie przytacza Biblię, ale nieobce są mu również inne religie - na koniec książki cytuje z nich modlitwy. Docenia medytację. Chętnie dowiaduje się nowych rzeczy o krajach, po których podróżuje, a w tej książce zawarł wszystkie swoje refleksje. Naprawdę - warto przeczytać!


---
* Paulo Coelho, "Być jak płynąca rzeka", tłum. Zofia Stanisławska-Kocińska, Świat Książki, 2006, s. 240.