Kiedy Agatha Christie wybierała się w podróż do Syrii i Iraku, aby kopać tam wraz z mężem w interesujących "tellach" i wydobywać kolejne relikty przeszłosci, nie była młodą kobietką, lecz dojrzałą pisarką.

Do tak spektakularnej wyprawy szykowała się zupełnie świadomie. Zabrała na pustynne tereny kilka ubrań w rozmiarze nietypowym, ok. pięciu zegarków, trzydzieści par butów (jeśli wierzyć celnikowi) oraz puchową poduszkę. Kupiła również zeszyty, kilka ołówków i wieczne pióro, aby pisać. Była przecież już uznaną pisarką, choćby dlatego, że nazwisko jednej z jej literackich postaci występowało jako hasło w krzyżówce w Timesie.

Czytając tę pozycię książkową należy pamiętać, że odważna dama, która rusza w świat za swym mężem, to nie Beata Pawlikowska. Nie chodzi ona nago w deszczu, nie strzela w razie konieczności z gwintówki, nie jest opalona i pomalowana jak pisanka przez tubylców. Nawet nie chodzi w spodniach!

Agatha siada po prostu w cieniu piramidy lub też kurhaniku na składanym krzesełku i z miłością patrzy na zapracowanego męża Maxa. Kątem oka natomist obserwuje Herkulesa Poirota, który obok niej rozstawia całkiem podobne krzesełko, marudząc przy tym na miejscowe upały.