Andruchowycz wraz ze Stasiukiem przywdziali szaty architektów przestrzeni - z tą jedną jedyną różnicą, że inżynierską kreskę zamienili na przemawiające do ludzkiej wyobraźni słowa.

Andruchowycz, z racji swego pochodzenia (ukraińskie korzenie), poprzez mentalność ludzką, która notabene została skonstruowana z wielowiekowych naleciałości hostoryczno-geograficznych osadzających się w ludzkiej świadomości, został uwięziony w posowieckiej rzeczywistości. Tymczasem jego proza w niezwykle zdeterminowany sposób ukazuje europejską przynależność kulturową Andruchowycza. Występujące w tekście odwołania do śródziemnomorskiej kultury są tego jednoznacznym dowodem.

Andruchowycz ukazał świat, jego przemiany oraz trwającą mimo nieustającego postępu szarą codzienność oczyma swoich przodków oraz śladami ruin przeszłości.

Proza Stasiuka jest niezwykle brzemienna w informacje geograficzne (umożliwiające ewentualną lokalizację przestrzenną określonych zdarzeń), co powoduje, iż momentami jego opowieść igra z cierpliwością czytelnika. Jednak wytrwałość tego drugiego zostaje nagrodzona niezwykle obraowymi sformułowaniami pisarza, barwne metafory potęgują intelektualną ucztę.

Tak Andruchowycz, jak i Stasiuk, zarażeni geograficznym bakcylem, stają się piewcami opuszczonych przez pamięć ludzką miejsc, ludzi oraz zdarzeń, które na przekór wszystkim i wszystkiemu letargicznie trwają w teraźniejszości. Podróż śladem wspomnień dni, które, pomimo iż minęły, jednak bezustannie trwają - to wędrówka poprzez karty intelektualnego atlasu geograficznego Europy zwanej Środkową.

Ogólna ocena: 4