Przyjemna, krótka powieść, ale nic rewelacyjnego. Wydana została w serii Biblioteka romansu* obok takich perełek, jak „Pustelnia parmeńska” Stendhala czy „Zakochane kobiety” D.H. Lawrence'a. Morał, jak to zwykle w historiach o miłości bywa, jest dość typowy: dzięki prawdziwemu uczuciu można pokonać największe niebezpieczeństwa. Cóż, akurat w tej książce wydaje mi się on mało przekonujący.

Na plus zaliczam przepiękne opisy uroków życia na wsi: „Boże, co za porcja piękna. Biała sowa, która przylatywała czasami o zmroku w jakiejś sobie tylko znanej tajemniczej i sekretnej sprawie. Mijając człowieka wstrzymywała oddech, a potem wypuszczała go niemal bezszelestnie, wzmagając jak gdyby ciszę lasu. W wiosenne poranki głosy gawronów, ukrytych w wiązach, w lutym kosów, w kwietniu drozdów, a latem nieustanne kukanie kukułek, co przypominać ci będą przez całe życie smak lata. Wczesne lato i ciągły śpiew ptaków, pełnia lata i ich tajemnicze milczenie – czy można zapomnieć choćby na chwilę, że żyjemy na tym świecie wraz z ptakami?”*.

Zwróciłam uwagę na parę ciekawych i nasyconych humorem spostrzeżeń, jak choćby to: „Innymi słowy, mężczyzna może być intelektualnie szczęśliwy wyłącznie z kobietą inteligentniejszą od niego, ona z kolei może być szczęśliwa jedynie z mężczyzną, który przewyższa ją intelektualnie, czyli innymi słowy szczęście intelektualne nie istnieje”*.

Z przyjemnością zgodziłam się, że: „Każdy czas jest na wagę złota. Czas, w którym się nie pracuje, jest dwa razy cenniejszy, aniżeli czas spędzony przy pracy”*.

I na koniec spróbowałam (polecam każdemu to samo) odpowiedzieć sobie na zadane przez autora bardzo inteligentne pytanie: „Co panią bardziej dziwi? Czy fakt, że tyle jest szczęśliwych małżeństw, czy też, że tyle jest nieszczęśliwych?”*.


---
* A.A. Milne, "Dwoje ludzi", tłumaczenie: Mira Michałowska, Oficyna Wydawnicza Comfort, 1992.