Dzień, w którym to po raz pierwszy wzrok mój "spoczął" na tej magicznej książce, zapamiętam do końca życia. Zdarzenie to miało miejsce w pewne wiosenne popołudnie; jak zwykle nieprzytomna ze szczęścia buszowałam sobie (nie, nie w zbożu) między półkami mej ukochanej biblioteki, kiedy to malutkie arcydzieło "wpadło" w me niezgrabne ręce.

Ciąg dalszy zna już każdy, kto się z twórczością Pruszkowskiej zetknął. Zerknęłam na dedykację... i się zakochałam.

Historia dwóch uroczych panienek po prostu mnie pochłonęła. Zatęskniłam do tamtych, zapomnianych lat, do świata, w którym nie dane mi było żyć, zapłakałam, w końcu, za Warszawą, której już nie ma, za Warszawą Wierzyńskiego i Tuwima...

Dziękuję, Pani Mario...