Niebo utracone zaczęło ukazywać się w księgarniach pod koniec 1999 roku. Pierwszą część dostałam od brata na imieniny. Była to moja pierwsza książka fantasy, którą czytałam. Od razu zachwyciła mnie okładka – postacie rysowane wspaniałą kreską. Bez chwili wahania zabrałam się do czytania...

Książka opowiada o dwójce rodzeństwa – Ryushim i Kii – którzy żyją w stadninie Osaka, dziwnym i pełnym tajemnic miejscu. Pewnego dnia zjawia się tam gwardia króla Macaana, niszcząc wszystko wokół. Jedynie rodzeństwu wraz z małą dziewczynką Elani udaje się ujść z życiem. Uciekają do nieznanego sobie dotąd niebezpiecznego miasta i tam zaczyna się ich przygoda.

Przeczytałam co prawda tylko trzy części, ale i tak tę książkę zaliczam do moich ulubionych. Opowieści takie jak ta można czytać wielokrotnie i nigdy się to nie znudzi. Ciekawa i wciągająca fabuła nie pozwala się oderwać od czytania. Każda postać ma swój własny charakter, każda jest inna, co powoduje, że akcja nie jest ani trochę monotonna. Niestety, książka ma też parę minusów, ale nie dotyczą one treści. Wydawana jest w bardzo małych tomikach (każdy ma niecałe 90 stron i na każdej jest najwyżej 18 linijek tekstu!), a cena... jak na takie małe coś, stanowczo za wysoka. Mam jednak nadzieję, że to się zmieni i że zobaczę kiedyś w księgarni całą tę księgę, a nie w małych tomikach.

W każdym razie, ja tę książkę oceniam na szóstkę i polecam ją wszystkim, którzy lubią ciekawą fabułę i świat magii, smoków oraz pełne tajemnic historie.