„Amazonia to przede wszystkim takie miejsce na Ziemi, w którym bardziej niż gdzie indziej człowiek doznaje swego wywyższenia i obdarowania, a zarazem poczucia swej znikomości, osamotnienia, wyjęcia spod prawa, które rządzi prądem rzek i lotem ptaka; to miejsce, gdzie człowiek wyraźniej uświadamia sobie swe poddanie innemu prawu, którego do końca nie rozumie. A jednak jest możliwe takie zapatrzenie w nurt rzeki i wsłuchanie w zieleń, że nawiązuje się dialog, a w nim swoje historie opowiadają i rzeka, i las. Wśród nich historię o raju, który był i który trwa w naszym zasłuchaniu i zapatrzeniu, raj, którego całkiem nie utraciliśmy i może nie utracimy, bo może Stwórca chroni go dla nas i przed nami za nieprzebytą i niewidzialną zasłoną”.

W eseistycznej oraz posługującej się konwencją silva rerum formie, autor próbuje objąć szeroki pejzaż wiedzy o Amazonii, w oparciu o naukowe i literackie źródła, a także własne doświadczenia z podróży. W przekonaniu, że Amazonia to „szczególna postać świata, szczególna osoba dramatu, w który włączono każdego z nas”, gromadzi on bogaty zespół historycznych, przyrodniczych i kulturowych danych do jej portretu, podejmuje próby przybliżenia i interpretacji wybranych tekstów oraz snuje refleksje na temat ekologicznych i kulturowych szans i zagrożeń. Amazonia została tu skojarzona z rajem, i to rajem nie do utracenia, nie tylko po to, by w przekornej interpretacji Księgi Rodzaju szukać wyrazu dla zachwytu nad jej majestatem i lęku przed jej utratą. Ten poetycki zabieg jest też wyrazem niezgody na kojarzenie tej ojczyzny wód i lasów deszczowych wyłącznie z krainą smutku i teatrem apokalipsy.

[Universitas, 2006]