Na wstępie muszę Was, drodzy czytelnicy, uprzedzić, że fatalny ze mnie recenzent, albowiem wprost przyznaję, że całkowicie brak mi obiektywizmu w zakresie „obróbki” prozy Rafała Sochy. Autor ten ma taki sposób pisania, że od pierwszych „taktów” owija mnie sobie wokół palca i gdzieś tak po dziesięciu stronach, jako odbiorca ubezwłasnowolniony, mogę już tylko biernie obserwować rozwój wydarzeń. Z pewnością niebagatelne znaczenie ma fakt, że przecież każdy lubi sobie poczytać o bajorku, w którym zamoczył tyłek i tego typu tematy zawsze mają handicap na podatnym gruncie, jednak prócz względów czysto sentymentalnych, powiastka ta zawiera ogromną dawkę intrygującej narracji, podanej w formie idealnie trafiającej w moje gusta.

„Uwaga…”, podobnie jak „SPR”, fabularnie stanowi maleńki wycinek podchorążackiej codzienności. Ot, kolejny wojskowy epizod rozgrywający się w porze obiadu, dawno temu, w odległym Plecakowie. Jednak po raz kolejny Autor w tych wąskich ramach czasowych zawiera całą istotę unikatowego klimatu, miejsca i realiów - swoim zwyczajem wzbogacając całość o elementy czystej groteski.

Tym razem nasz znajomy Konrad, jako absolwent kilskiej szkółki, trafia do jednostki liniowej. Tam trzymiesięczna praktyka ma zweryfikować jego wiedzę i objawić prawdziwą naturę wojska. Wszyscy, którzy doświadczyli rzeczonej „prawdziwej natury” - od pierwszej strony książki poczują znajomy zapach, a z każdą kolejną - będą musieli wkładać coraz więcej energii w uchylanie się przed powracającymi (z determinacją ciśniętej cegły) wspomnieniami. Wszyscy zaś „nieskalani”, którzy sięgną po tę książkę dla zaspokojenia ciekawości – z pewnością „uszczkną” atmosfery na tyle, by pojąć ogrom spustoszenia, jaki wojsko pozostawiło w naszych umysłach :-).

Klasycznie już największymi atutami opowiadania są: humor, zręcznie podany w rozmaitych odcieniach, oraz wartka akcja, która, posiadając już solidną „prędkość początkową”, na przestrzeni tych kilkudziesięciu stron rozpędza się błyskawicznie - zmierzając nieuchronnie do monumentalnego finału: „Bitwy o siłownię u Antka”. Tutaj z kolei Autor delikatnie zostawia pole do popisu dla Quentina Tarantino i kilku rolek czarno–białej taśmy filmowej :-) - czytelnika zaś, w charakterystyczny dla siebie sposób, pozostawia w stanie „zawieszenia” – co wydatnie sprzyja przełączeniu umysłu w tryb kontemplacji.

Ponownie nie pozostaje mi nic innego, jak gorąco polecić wszystkim tego „Tygrysa” :-). Właśnie tak, bowiem całości obrazu dopełnia wydanie, sprytnie stylizowane (z krzyżówką włącznie) na ów, wciąż przez wielu darzony sentymentem, relikt „minionej epoki”.

Do lektury! Odmaszerować!!!