Pomyślałem, że w przededniu premiery filmu na podstawie tej książki dobrze będzie się wypowiedzieć na jej temat.

Przeczytałem tę powieść całkiem niedawno, kiedy już fala "ochów" i "achów" nieco opadła. I muszę powiedzieć, że po skończonej lekturze nie mogłem pozbyć się wrażenia, że chyba czytałem jakąś inną książkę niż wszyscy wychwalający ją pod niebiosa.

"Kod Leonarda" czyta się szybko. To, na co w pierwszej kolejności zwróciłem uwagę, to świetnie zaplanowana struktura powieści - Brown dawkuje intrygę czytelnikom w krótkich rozdziałach, co powoduje, że "Kod" jest idealną książką do czytania w metrze. Przy okazji pomysł kończenia rozdziałów w punktach zwrotnych akcji sprawia, iż lektura zaczyna przypominać serial telewizyjny: "za chwilę dowiemy się, jak naszym bohaterom udało się wyjść cało z opresji, a teraz przerwa na reklamę". Powoduje to, że czytelnik może pochłaniać kolejne rozdziały "ciurkiem".

Minusy? Brown prezentuje całkiem sprawny warsztat - chociaż do ścisłej czołówki sporo mu brakuje. Postaci jakoś mnie do siebie nie przekonały. O Sophie zapamiętałem tylko tyle, że jest piękna, Langdon natomiast jest moim zdaniem zupełnie bezbarwny - ani to typ intelektualisty, ani twardziel, ani facet po przejściach... Poza tym jakoś nieprawdopodobna wydaje się łatwość, z jaką bohaterowie rozwiązują kolejne wymyślne zagadki - zwłaszcza zestawiona z momentem, gdy utknęli poważnie na czymś tak trywialnym, że poradziłby sobie z tym średnio rozgarnięty sześciolatek. Na dodatek zakończenie nieco rozczarowuje - spodziewałem się czegoś w stylu "Indiany Jonesa", jakiegoś otarcia się o Wielką Tajemnicę, jakiegoś niedopowiedzenia...

Podsumowując - nie wiem o co cały ten szum. Książka jest dobrze napisana, z ciekawą teorią u podstaw, ale i z papierowymi postaciami i kulejącą fabułą. W sumie typowa powieść sensacyjna, tyle tylko, że luźno powiązana z pewną ciekawą apokryficzną teorią. Ocena - trzy.