Róża Ostrowska była kobietą niespotykanie piękną, jej czarne przenikliwe spojrzenie nikogo nie pozostawiało obojętnym, wdzierała się w pamięć każdego, kto ją poznał czy choćby tylko spotkał. Jej przyjaźń z pisarzem Lechem Bądkowskim trwała przez wiele lat, aż do jej śmierci.

Urodziła się na Ukrainie, przesiedlona na Wybrzeże, odnalazła na Kaszubach swój prawdziwy Dom, własny kawałek Ziemi. Przez wiele lat była kierownikiem literackim Teatru Wybrzeże w Gdańsku, gwiazdą ówczesnej artystycznej cyganerii, ale przede wszystkim była pisarką, która swoją prawdziwą oazę stworzyła na kaszubskiej wyspie położonej na jeziorze Wdzydzkim. Wyspa miała kluczowe znaczenie i w jej życiu, i w książce wydanej pod takim właśnie tytułem.

Powieść „Wyspa” to portret dojrzałej kobiety z przeszłością, która ma za sobą małżeństwo, dorastającego syna, związki z niejednym mężczyzną, jednak związki te, poprzecinane rozstaniami i powrotami, nie dają jej poczucia trwałej miłości i uświadamia sobie, że ona do tego uczucia jest coraz mniej zdolna. Jednocześnie jest aktorką, gra główne role w miejskim teatrze, ale czuje, że jej gra nie jest już tak dobra jak kiedyś, nie jest tak autentyczna, zamienia się bardziej w fasadowy blask, do którego wprawdzie lgną widzowie, ale za którym niewiele się kryje. Poczucie wypalenia, zmęczenia powoduje, że szuka wypoczynku i źródła siły na kaszubskiej wyspie w miejscowości Rybaki. Przepływa łódką przez jezioro wraz ze starym przewoźnikiem, by dobić do brzegu wyspy, która ma stać się jej uspokojeniem, jej siłą. I tak jest, ale, jak to bywa z pięknymi kobietami, znowu komplikuje swoje życie, by jeszcze raz poczuć, że jest samotna, ale jednocześnie silna jak wyspa.

Wyspa jest tutaj samoistnym bohaterem, odgrywa wręcz pierwszoplanową rolę, nie jest tylko tłem wydarzeń, miejscem, w którym rozgrywa się akcja powieści. Ostrowska mistrzowsko oddaje atmosferę wyspy, jej malowniczy klimat podkreślany letnim słońcem, letnim deszczem, lipcową burzą, wprowadza nas w rytm, jakim żyją jej mieszkańcy, prości, ale serdeczni ludzie.

Warto podkreślić literacki talent Ostrowskiej, który przejawia się w sposobie pisania, doborze słów, umiejętności splatania różnych języków, powoływania obrazów teraźniejszości, które budzą obrazy ze wspomnień; dzięki temu z pozoru prosta historia jest w rzeczywistości studium psychologicznym kobiety.

Polecam serdecznie wszystkim, którzy szukają połączenia dobrego stylu, lekkiej atmosfery z głęboką refleksją.