Dwa teksty zachowane w zbiorze pism Plutarcha z Cheronei (choć ich atrybucja pozostaje przedmiotem dyskusji), to zbiory różnorodnych anegdot, czasem odnoszących się do wybitnych osobistości świata starożytnego, czasem - do postaci anonimowych. Słowa wypowiedziane pod wpływem impulsu, w reakcji na zmianę losu, w odpowiedzi na pochwałę, krytykę, kpinę - równie efemeryczne jak układ zdarzeń, który odzwierciedlały. Niekiedy nie sposób już przywołać ani ich adresatów, ani okoliczności, w jakich zostały sformułowane. Niczym w zwierciadle odbijają się za to myśli i osobowości władców i wodzów: Greków, Rzymian, barbarzyńców. Zdumiony Czytelnik odnajdzie w antycznym tekście niejedną sentencję przypisywaną dużo późniejszym politykom i władcom, nierzadko zdobiącą strony ściennych kalendarzy, zamyśli się nad niezmiennością ludzkiej natury, uśmiechnie w uznaniu dla starożytnego poczucia humoru, które bynajmniej się nie zestarzało.

Greckie powiedzenia, sentencje, apoftegmaty, gnomy czy chreje nie umarły wraz ze starożytną Helladą. Ich ujmująca zwięzłość, niebywała trafność i nieprzemijająca mądrość sprawiły, że to, co z pozoru ulotne - przetrwało.

[Prószyński i S-ka, 2006]