Podobała mi się. Może i schematyczna (od początku np. przeczuwamy zakończenie), ale też zabawna i skłaniająca do refleksji, jak wszystko, co wydaje się na pierwszy rzut oka zbyt proste. Interesujące spostrzeżenia np. o tym, że dobrzy ludzie nie zawsze muszą być biedni, czy też o istocie Boga, który daje tylko duchowe prezenty.

Warto pamiętać, że tę książkę napisał dorosły, a uczynienie narratorem chorego dziecka to tylko chwyt literacki, który jednak czemuś służy. Czemu? W posłowiu do "Ziemi, planety ludzi" Exupéry'ego przeczytałam kiedyś zdanie, że oczywiste rzeczy trzeba powtarzać i przypominać. Dziś najwyraźniej też jest taka potrzeba, a to, że owe "oczywistości" odkrywa za nas śmiertelnie chory 10-latek, jest chyba znakiem, jak bardzo MY - zdrowi i kilka, kilkanaście czy kilkadziesiąt lat starsi od niego ludzie zatraciliśmy wrażliwość na to, co tak naprawdę ważne.

Chyba właśnie stąd spora popularność tej książki i tyle wzruszeń przy jej czytaniu.

PS. No i warto zaznaczyć, że to powieść w listach, czyli odświeżenie dość starego już gatunku. Po co? Bo kiedyś w listach (także tych będących fragmentami powieści w listach) wyrażało się najgłębszą prawdę o sobie i świecie.