Polska, rok 1939. W obliczu nieuchronnej inwazji niemieckiej podjęto decyzję o ewakuacji z kraju najstarszych i najcenniejszych pamiątek historycznych przechowywanych na Wawelu, chcąc je uchronić przed zniszczeniem przez wroga. Po pełnej niebezpieczeństw podróży, której trasa wiodła przez Rumunię, Francję i Anglię, królewskie skarby dotarły bezpiecznie do Kanady, gdzie miały pozostać do końca wojny. Jednakże tu ich dziwne losy tak naprawdę dopiero się zaczynały. Koniec wojny oznaczał bowiem początek rywalizacji pomiędzy polskim rządem emigracyjnym, rezydującym w Londynie, a nowopowstałym rządem komunistycznym w Warszawie. Kiedy obie strony walczyły o uzyskanie kontroli nad skarbami, kustosze, którzy opiekowali się kolekcją w Kanadzie, postanowili ją ukryć. W ciągu następnych szesnastu lat w batalię o polskie skarby narodowe włączył się Kościół katolicki, Kanadyjska Królewska Policja Konna, rząd federalny Kanady oraz rząd prowincji Québec, z nieustępliwym Maurice'em Duplessisem na czele. Równocześnie coraz głośniej odzywały się głosy samych Polaków, którzy uważali, że ich skarby narodowe zostały skradzione przez obce państwo.

Kanada, rok 1961. W końcu wynegocjowano zwrot pamiątek historycznych ich prawowitym właścicielom, narodowi polskiemu. Dziwne wojenne losy królewskiej kolekcji kończą się tam, gdzie się zaczęły, na zamku królewskim na Wawelu, skąd ewakuowano je ponad dwadzieścia lat wcześniej.

[Wołoszański, 2006]