Upłynęło stosunkowo dużo czasu, nim nadszedł kwiecień; w tym okresie Egipcjanie prześladowali mnie bardziej natarczywie niż dotąd, tak że w końcu wywnioskowałem, że nie uwolnię się od nich, jeśli o nich nie napiszę. Szczególnie złośliwy był Sinuhe. Strasznie mnie to gniewało, bo jestem z natury leniwy i nienawidzę przemocy. Na wszelki wypadek kupiłem sporo papieru, zmieniłem taśmę w maszynie do pisania i oczyściłem czcionki koniuszkiem agrafki. Pies znał te objawy i orientował się w sytuacji, więc warczał i szczerzył zęby, bo był stary i mądry, chociaż mały, i wyczuwał to, czego inni nie wiedzieli. Sądzę, że w tym czasie pokochałem już Sinuhego, który opierając się o biurko bezustannie pochylał się nade mną i przynaglał mnie do rozpoczęcia pracy.



---
* Mika Waltari, „Cztery zmierzchy”, tłum. Kazimiera Manowska, PIW, Warszawa 1970, s. 35.