Użytkownik: konstantinou 25.09.2006 18:03 napisał(a):
Odpowiedź na: Nie wiem, dlaczego nikt t... | Jeanette Byłbym skłonny się pozachwycać. Chyba magisterkę o Lady Ż. trzasnę. Jest to jakby Parnicki opowiadany ustami Szeherezady. Pięknie trafia do mnie (i we mnie:-) to pisarstwo, m.in. z powodu splecenia tematyk będących moimi fascynacjami - dziejów archaicznych, starożytnych, czy średniowiecznych z wiedzą tajemną, mitami i legendami. Czy rzeczywiście, jak pisze Rogoziński, głównym tematem Pani Jadwigi jest bytowanie? Ciekawa teza, ale czy nie nazbyt w swojej ogólności oddalająca od wielu innych, ważnych wątków myślowych? Cudne i cudnie przedstawione są miejsca i krainy, w których przebywają i którymi wędrują Jej bohaterowie - choćby te ze zbioru "Do kogo należy świat?": Baktria jako część "ojkumene" pod panowaniem Greków, czy Olbia - czarnomorski przyczółek Hellenów - jak perła rzucona przez Cywilizację
w świat Stepu. Żylińską pociągają światy mieszańców, co zbliża ją do Parnickiego - tu znów można przywołać Baktrię z jej coraz bardziej śniadymi pokoleniami Greków, albo Wyspę Dziwnego Żartu, od podstaw stworzony przez Żylińską model wieloetnicznej (francusko-malajsko-portugalsko-chińskiej!) społeczności.
Niezwyczajne są wybierane dla tych fabuł momenty dziejowe - przeważnie okresy przesilenia, iskrzenia na styku starego i nowego. Styl - to osobna kwestia; często nawiązujący do piśmiennictwa okresu, o którym traktuje dany utwór; zmysłowy, pozwalający rozsmakować się w opisywanej czasoprzestrzeni, ale nie rozwlekły; zawsze subtelny, lapidarny, gdzie trzeba zabarwiony ciepłą ironią. Mam wrażenie, że Sapkowski sporo z niego zaczerpnął (sam w "Rękopisie znalezionym w smoczej jaskini" umieszcza Żylińską pośród swoich antenatów).
I tak osobliwe i przewrotne utwory Żylińskiej układają się - gdy chcę zebrać je w jakąś całość - w wielobarwną, mieniącą się w oczach mozaikę, w niektórych miejscach zatartą - niekiedy przez czas, który już nie pozwoli dopowiedzieć i dookreślić, kiedy indziej przez samą pisarkę, z zamysłem pozostawiającą czytelnika w ożywiającej wyobraźnię mgle.
W jeszcze zbyt małym stopniu zagłębiłem się w magiczny świat tych książek, by wysnuwać jakąś Interpretację.
Czar autorki "Gwiazdy spadającej" pozostaje dla mnie wciąż nieuchwytny. Mam nadzieję, że zawsze takim pozostanie.